Als badmeester van het zwembad in Emmen, jarenlang, is hij bekend bij heel veel Emmenaren. Heel veel kinderen leerden zwemmen van badmeester Gijs. Daarnaast was en is hij ook heel actief bij de gehandicaptensport.

Binnenkort wordt Gijsjan 75 jaar en dat lijkt hem een goed moment om te stoppen. Maar of hij ook echt gaat stoppen, daar twijfelt hij over. In ieder geval wil hij minderen. Maar hij vindt het nog zo leuk. En hoe moet het dan verder met de racerunners als hij er mee stopt?



(foto: Joke Hooijer)

Waarom wordt iemand badmeester?

'Dat was mijn bedoeling eigenlijk helemaal niet. Ik wilde bij de politie. Maar ik moest enkele maanden overbruggen voordat de opleiding begon. Ik vond het werken in het zwembad leuk en ik kon goed omgaan met kinderen die door anderen lastig genoemd werden. Ook kwam ik in aanraking met gehandicapte mensen. Ik kreeg het advies om daarin door te gaan.’ Hij werd al snel hoofdbadmeester in Emmen en later chef in Nieuw-Weerdinge en Klazienaveen. 'Mijn mooiste tijd was die tijd in het zwembad met het beweegbare dak en de zonneweide. We hadden toen dagen met wel 7.000 bezoekers!’

Vanwaar die passie voor de gehandicaptensport?

'Dat weet ik niet precies. Maar ik kon het niet hebben dat men negatief sprak over mensen met bijvoorbeeld het syndroom van Down. Het zijn zulke mooie mensen. Ik vind ook dat je niet moet kijken naar je beperking, maar naar wat je wel kunt. Mensen helpen hun horizon te verbreden, dat is wat ik wil. Ze kunnen zoveel meer. Ik deed dit naast mijn baan. Het begon in de zeventiger jaren met de reddingsbrigade. Naast het schoolzwemmen hadden we zwemmend redden. Het leren redden van mensen in het water. Ik kreeg de vraag waarom hebben we geen reddingsbrigade in Emmen? Toen zijn we dat op gaan zetten.’

Racerunnen

Gedurende al die jaren is Gijsjan, zo heet hij ook al wordt hij door veel mensen Gijs genoemd, bij heel veel verschillende vormen van de gehandicaptensport betrokken geweest. Vaak volgde het ene vanuit het andere. ‘Heel veel sporten kunnen, soms met een kleine aanpassing, ook gedaan worden door mensen met een beperking. Je kunt zoveel meer dan je denkt.’ Zo werd hij op enig moment gevraagd om sporters met een beperking te begeleiden die mee wilden doen aan de triatlon in Klazienaveen. Moest hij mensen, die hij eerst de schoolslag geleerd had, om laten schakelen naar de borstcrawl. Een ander onderdeel van de triatlon is het handbiken. Daar volgde uit dat hij betrokken raakte bij de organisatie van worldcups Para-Cycling en zelfs een WK in Emmen. Hij werd gevraagd door de mytylschool in Emmen of hij kinderen wilde begeleiden bij het racerunnen. ‘Wat is dat nou weer? Dat is op een atletiekbaan een afstand rennen met een hulpmiddel: de racerunner.  Het is maar een klein groepje hoor, 8 à 10 kinderen. Iedere zaterdagmorgen van 10 tot 12 uur.’

Laatste kunstje

Vorig jaar bedacht hij dat dit zijn laatste kunstje zou worden. Zeker toen hij getroffen werd door een herseninfarct. ‘Het is fysiek wel wat minder geworden. Ik ren niet meer mee. Ik zit nu meer op de fiets,’ zegt hij lachend. ‘Maar ik merk dat het bezig zijn mij wel goed doet. Ze vroegen of mijn besluit in beton gegoten was. Ik weet het nog niet, het wordt lastig dit los te laten.’


Wijkberichten Emmerhout 2023 I 2