In deze rubriek zet Theo Postma wijkbewoners in de schijnwerpers die een bijzonder verhaal hebben. Dat kan omdat ze een bewogen levensgeschiedenis hebben, een bijzonder beroep uitoefenen of een mooie hobby hebben. Hoe je het ook bekijkt, het zijn wijkbewoners die kleur geven aan de wijk.

(foto: Wytse Bouma)

Deze keer  gaat het over Istahil Abdulahi  (1971).  Geboren in Mogadishu vluchtte zij op haar 19e, naar Nederland wegens een burgeroorlog tussen clans in haar geboorteland. Sinds 1998 is zij gelukkig getrouwd met Jeroen van Strien, die ze via de vluchtelingenopvang  in Vlagtwedde heeft leren kennen. Samen hebben ze drie kinderen en wonen sinds 1997 in Emmerhout.

Basketbal

Istahil basketbalde in  het Somalische nationale team. Toen de burgeroorlog uitbrak in Somalië was zij voor een basketbaltoernooi, the All African Games, in Ethiopië. Ze hoorde dat  familie en bekenden werden vermoord en ze begreep dat ze niet terug kon. Ze probeerde eerst asiel aan te vragen in Ethiopië, dat mislukte. Daarna vertrok ze naar Naїrobi in Kenia, waar iemand woonde, die ze tijdens het basketbaltoernooi had leren kennen. Na aanvankelijk illegaal op straat te hebben geleefd, kreeg ze werkklussen waar ze de 800 dollar mee verdiende.  Die had ze nodig voor de mensensmokkelaars om transport naar een veilig land te regelen.

Het veilige land

Dat veilige land werd, na maanden te hebben gewacht, Nederland, dat ze via de KLM bereikte. Op Schiphol aangekomen, werd eerst geprobeerd haar naar Kenia terug te sturen. Na bemiddeling van een VN-vertegenwoordiger  kon ze toch door naar de noodopvang voor asielzoekers in Vlagtwedde. Istahil heeft 1 broer en 5 zussen, waarvan ze er twee zo nu en dan nog spreekt via de telefoon. Ze heeft veel vrienden hier van Somalische afkomst. Haar vader, inmiddels overleden, heeft ze na haar vlucht nooit teruggezien. Haar moeder heeft ze nog één keer gezien tijdens een reis naar Kenia in 1998. Dat is het tragische lot van een vluchteling, die buiten haar macht moest vluchten voor geweld.

Rolmodel

Zonder speciale opleiding, werd Istahil actief bij vluchtelingenwerk. Ze was actief als gastouder en deed als rolmodel mee aan een Amsterdams project ‘Moving People’. Ze geeft regelmatig interviews en verzorgt lezingen. Zoals bijvoorbeeld op 19 januari jl. toen ze, tijdens het mini-symposium ter gelegenheid van het afscheid van Joke Bakker als voorzitter van Wijkbelangen Emmerhout, in uitstekend Nederlands een indrukwekkende lezing gaf.

Trots

Het meest trots is Istahil op de lezing die ze voor meer dan 200 docenten hield, waarbij die docenten meer dan 1,5 uur ademloos naar haar verhaal luisterden. Istahil heeft op diverse plaatsen in Emmen gewoond. Ze woonde in Bargeres, Emmermeer en onderhand zo’n 20 jaar met veel plezier in Emmerhout. Vooral ook, omdat ze zich hier welkom voelt en een goed contact met de buren heeft. Istahil basketbalt nog steeds, nu bij de  Mustangs hier in Emmen. Ze  geniet van films en van bioscoopbezoek en af en toe uit eten gaan. Ze heeft afsluitend nog enkele boodschappen voor ons als wijkbewoners: ‘Mensen denk goed na, voordat je oordeelt over anderen’. ‘De communicatie in de wijk tussen bewoners onderling zou beter kunnen.’ Ze zou graag willen dat er een centrale plek voor alle bewoners komt, zonder drempels. In het bewonersbedrijf zouden alle faciliteiten, zoals ook koffie en thee, gratis moeten zijn.  Wijkbewoners, zowel jong als oud, zouden elkaar daar gewoon moeten kunnen ontmoeten en binnenlopen voor gezellige bijeenkomsten en lezingen en dergelijke. ‘Wees blij dat je in een rijk en veilig land woont, met rechten, veel basisvoorzieningen en luxe. Zoals op vakantie gaan, met een paspoort dat de wereld voor je opent.’ De burgerbegroting vindt ze ten slotte een goed hulpmiddel om mensen bij de wijk te betrekken, mee te laten beslissen en zelf verantwoordelijkheid te geven.